Himno da Barca
Nos anos 50, o escritor muxián Gonzalo López Abente compuxo o Himno da Virxe da Barca, unha obra nada do crecente fervor popular e do auxe da Romaría.
Aínda que o escribiu en castelán —idioma imposto naquela época— os seus versos conservan intacta a emoción e devoción do pobo. Máis tarde, a melodía foi engadida por Gerardo Martín Peña, mestre da Capela da Catedral de Salamanca, dotando ao himno da solemnidade que hoxe o converte nunha peza central do programa relixioso.
Na súa letra non só se reflicte a masiva afluencia de romeiros que xa entón caracterizaba esta festa, senón tamén a lenda que dá sentido a todo: a aparición milagrosa da Virxe ao Apóstolo Santiago para animalo na súa misión evanxelizadora. Cada ano, esta composición volve cobrar vida xunto ao mar, unindo pasado e presente nun canto colectivo que emociona a quen o escoita.
Ingentes peñascales
de la costa bravía
en que grabó María
sobre la blanca espuma,
sus huellas al dejar,
la nave prepotente
que surcó desde Oriente
la procelosa mar.
La rosa del milagro
temblando en la ribera
cual tiembla en la quimera
luciente rosicler,
desabrochó sus hojas
de nítida blancura,
surgiendo la figura
de virginal mujer.
Nuestro Señor Santiago
de fatiga rendido,
y a la sombra acogido
del duro peñascal,
está cuando esta Rosa
le sorprende y le anima
a conquistar la cima
de su misión cordial.
De piedra era la barca
en que Nuestra Señora,
envuelta en luz de aurora,
a Mugía arribó.
Y desde aquel entonces
la milagrosa nave
con rumbo lento y grave
oscilando quedó.
Al templo de la Virgen
bendita la Barca
que expande en la comarca
fulgente resplandor,
acuden de parajes
cercanos o remotos
innúmeros devotos
henchidos de fervor.
Cantemos alabanzas
a la Patrona nuestra
que tan patente muestra
nos ha dado de amor
viniendo en carne humana
visitar este suelo
y levantar el celo